Introtekst: ’40 dagen aan de grenzen van het kunnen’

Introtekst 40-dagentijd

Deze week was het Aswoensdag. Een dag die vanouds het begin was van een periode van veertig dagen die de mens voorbereidde op het feest van Pasen. Een zelfgekozen quarantaine, om tijd te nemen voor inkeer en bezinning. 

Maar het zijn vreemde tijden. Vroeger zongen ze bij ons thuis, althans de Katholieken dan: ‘En wat er bij ons ook ooit gebeuren zal – het is ieder jaar weer carnaval’. Wie had ooit gedacht dat dat dit nu al voor het tweede jaar niet het geval is?

Ook bij ons slaat de vertwijfeling toe. Wat er ook gebeuren zal, wordt het wel weer Pasen? De oorsprong van de term quarantaine ligt in de veertig dagen isolement die scheepsbemanningen werd opgelegd, om te voorkomen dat de stad door een vreemde ziekte besmet zou raken. Die veertig dagen zijn wij inmiddels ruim voorbij. Vorig jaar om en rond deze tijd ging de wereld op slot.

Veertig jaar verbleef het volk van God in de woestijn. Veertig dagen zou de mensenzoon dat ook doen. Uit de Bijbel kennen we diverse verhalen over mensen die aan de grenzen van hun bestaan werden gebracht en wij merken dat inmiddels ook. Denk aan het volk van God in de woestijn, aan Jezus die veertig dagen door de woestijn zwierf op zoek naar antwoorden.

We worden moe. We raken aan het einde, ook van ons kerklatijn. We missen perspectief. Uitzicht op meer en de belofte van voorbij. De grens is bereikt maar ook daarna lijkt de woestijn nog eindeloos.

Hoe houden we het vol? Hebben we nog iets in huis, op voorraad? Is er ergens nog iets waarop wij kunnen kauwen? Of zijn we zo langzamerhand uitgehongerd?

In de verhalen van God en mens lezen we dat als mensen aan de grenzen van hun bestaan worden gebracht, zij ook niets meer in huis hebben. Zij zijn leeg. Zij zijn moe. Zelfs bij Jezus was dit het geval en dat was toch niet niemand. Maar in confrontatie met de verleiding om het dan toch maar op te geven, komen woorden aangevlogen. Liedjes van vertrouwen. Oude woorden die ondanks alles toch blijven zeggen dat er land in zicht is. Goed land. 

De komende tijd willen wij vanuit De Thomas, dat huis om op verhaal te komen aan de Zuidas, af en toe oases van hoop bieden. Wees welkom om op adem te komen en bij te tanken. We geven wat woorden door. Maar ook liedjes en beelden van hoop. Kleine woorden en daden van verzet tegenover duivelse verleidingen om alles maar bij het oude te laten en de hoop op beter te laten varen. We vertellen wat ons vertrouwen geeft. Wat er bij ons ook ooit gebeuren zal….