Untitled Ceremony #22 (2025) is een nieuwe performance van Béatrice Balcou (1976, Tréguier, Frankrijk), speciaal gecreëerd voor de kerkzaal van de Thomaskerk in Amsterdam. De performance, die viermaal zal worden uitgevoerd, neemt de vorm aan van een zorgvuldig georkestreerde ceremonie waarin Balcou een kunstwerk uit de denkbeeldige collectie van Tlön Projects tot aanwezigheid brengt – een werk waarvan de identiteit vooraf onbekend blijft voor het publiek.

Deze performance vormt de vierde editie binnen de reeks Occasionals, een door Tlön Projects geïnitieerd curatorieel programma dat op uiteenlopende locaties tot stand komt. Binnen dit concept wordt één enkel kunstwerk op een specifieke locatie getoond, waarbij bezoekers worden uitgenodigd om er in alle kalmte tijd mee door te brengen.

Het idee voor de Occasionals is voortgekomen uit een uitspraak van de Amerikaanse kunstenaar Mark Rothko, die in 1959 in Cornwall (Verenigd Koninkrijk) verbleef en een in onbruik geraakte Methodistenkapel ging bekijken, met het idee om deze te kopen als ruimte om zijn schilderijen te tonen: It would be good if little places could be set up all over the country, like a little chapel, where the traveller or wanderer, could come for an hour to meditate on a single painting…

Béatrice Balcou’s artistieke praktijk beweegt tussen performance, sculptuur en installatie en creëert situaties waarin de omgang met kunst vertraagt en de aandacht intensiveert. Sinds 2013 vormt de reeks Untitled Ceremonies een constante in haar oeuvre. In elke ceremonie wordt een kunstwerk van een andere kunstenaar – geleend uit een publieke of particuliere collectie – zorgvuldig uitgepakt, gepresenteerd en opnieuw ingepakt. Zo ontstaat een dubbele tijdelijkheid: het kunstwerk oscilleert tussen rust (in opslag) en publieke aanwezigheid. De geconcentreerde aandacht die Balcou aan elk gekozen werk wijdt, stelt onze visuele en ervaringsgerichte omgang met
kunst op de proef. Ze confronteert ons met de fundamentele status van het kunstwerk als materieel object – nog voordat zijn identiteit volledig wordt onthuld.

Door de gebruikelijke verwachtingen van het publiek te doorbreken verzet Balcou zich tegen de conventies van theater en performance. Voor haar profane rituelen put Balcou uit uiteenlopende domeinen: de nauwgezette handelingen uit de museumpraktijk, de rituele precisie van de theeceremonie, de ingetogen bewegingstaal van het Japanse bunrakutheater.